Trzy przyczyny zużycia śrub

Z pierwszego powodu ślimak powinien być tak zaprojektowany, aby stopiony materiał zaczął się tworzyć przed rozpoczęciem sprężania. W pozostałej części ślimaka powinna znajdować się wystarczająca ilość stopu, aby zapobiec całkowitemu zablokowaniu ciał stałych. Jeśli konstrukcja jest zbyt agresywna (tj. ściśliwość jest zbyt wysoka), stop będzie zmuszony płynąć w dół (lub nawet w górę), tak że niewielka część kanału zostanie całkowicie wypełniona ciałami stałymi. W takim przypadku ciśnienie może chwilowo wzrosnąć do ekstremalnego poziomu, gdy śruba będzie próbowała wypchnąć ciała stałe w kierunku zmniejszającego się obszaru. Zaobserwowałem przejściowe ciśnienia przekraczające 10 000 psi, ponieważ śruba jest tymczasowo zatkana ciałami stałymi.

Blokowanie następuje natychmiastowo i w tym czasie lokalne ekstremalne naprężenia ścinające działające na czop tymczasowo uwalniają czop, tworząc pewną ilość stopu. Korki te mogą być formowane losowo i w sposób ciągły na całej ściśniętej długości. Ponieważ szerokość kanału jest osiem do dziewięciu razy większa od szerokości gwintu, ciśnienie bezpośredniego lotu do przodu i następnego może być od czterech do 4,5 razy większe niż ciśnienie kanału. Przy znacznie niższym ciśnieniu po przeciwnej stronie ślimaka, śruba jest wciskana z dużą siłą w lufę naprzeciwko tego miejsca. Siły ściskające i obrotowe działające na śrubę współdziałają, ścierając twardą powierzchnię aż do okładziny lufy, po prostu „wyrywając” twardą powierzchnię z ruchu.